29 April 2018 – Relaas van de afgelopen week
Laat ik beginnen met het verkeer want daar gaat elke werk dag mee beginnen. De hele weg waar je ook naartoe zou moeten, is het één grote lange slalom : om de gaten in de weg te ontwijken, om andere auto’s, motoren, wandelaars, kruiwagens, etc. te ontwijken.
Er schijnt een soort ongeschreven verkeersregel te zijn om: of te wachten op anderen, of gewoon doordouwen. En niemand hoor ik daarover klagen of erover schreeuwen, wel veel getoeter! Wanneer er hier dezelfde regel zou zijn als thuis om het toeteren te bestraffen met een bekeuring van €350 voor onnodig gebruik van de klakson dan zou Haïti in één week misschien wel een dag van hun schulden af kunnen zijn. Maar omdat ze dit gewend zijn en er geen geld is om bekeuringen te betalen is het gewoon een beetje onzin wat ik zeg. Veel mensen moeten soms van $1-$5/dag leven. Het in- en uitritsen van het verkeer is een lust om naar te kijken en te beleven, kijk elke keer mijn betraande ogen uit. Onderweg zijn er dan ook nog de mannetjes die je auto met een droge lap (voor Gd 10 = pm 12 eurocent) de taptap een beetje stofvrij maken aan de buitenkant, wat aan het eind van de hoofdweg Delmas bij welke auto dan ook er weer hetzelfde uitziet. Zo verdient iedereen wat op deze manier. Dan zijn er nog de autoos met panne die overal kunnen staan te repareren: midden op de weg (wat weer een hoop getoeter oplevert) of op de hoek van een malle straat (met hetzelfde resultaat). De politie doet zijn uiterste best om betere doorgang te maken alleen soms niet erg logies. Soms niet op een kruispunt maar tussen kruispunten in staan ze met de handen te wapperen (echt waar) naar autoos die in een file staan om door te rijden. Zoals ik al eerder zei, ik kijk mijn ogen uit hier. En dan niet om denegrerende te zijn, maar als observaties en om wat te vertellen te hebben. Deze bladzij moet tenslotte toch vol nietwaar? En ook weer de hoeveelheid vuilnis langs haast elke weg is schrikbarend, waarvan het meerendeel plastic is. Onderstaande foto geeft het niet helemaal weer, op sommige plaatsen is het veel erger.
Het is dus duidelijk dat dit een arm land is waar heel moeilijk veranderingen in te maken zijn. Erg triest om te zien vind ik en hoop dat we er met ons projekt er een klein beetje verandering in te kunnen brengen. Maar nu even naar een ander onderwerp namelijk: werk!
Ondanks het vele wachten maken toch wel redelijke vooruitgang, al was het alleen maar het uitzoeken en opbouwen wat we kunnen. De frames voor de zonnepanelen zijn bijna klaar. Met het hek gaat het langzamerhand ook de goede kant op. De poort en de posten daarvoor gaan er donderdag of vrijdag in (hoop ik). Erg veel geduld hier is echt op zn plaats. Duwen, schreeuwen of paniekeren helpt hier echt niet. Wanneer het hek klaar is kunnen we met de zonnepanelen beginnen.
De rand apparatuur is bijna gemonteerd, zoals de batterijen, kabels en de bijbehorende elektronika. Dat is in ieder geval gereed voordat we met de zonnepanelen gaan beginnen.
En dat allemaal door een elektranalfabeet zoals ik gedaan, wel gelukkig met theoretiese hulp van het thuisfront Jos. Bij aankomst op het werk voor het kantoor al vragen er elke dag zeker
10 mensen of ik werk voor ze heb, dan vind ik ook elke keer weer lastig om nee te zeggen, dit om te weten dat ze dat hard nodig hebben. Maar al met al blijft het zeker een uitdaging om met de twee mannen Leopaul en Markens te beginnen om ze wat werk beginselen bij te brengen, wat niet eenvoudig is soms, later verder hierover.
Even tussendoor, maar het schijnt dat de namen gegeven worden bij geboorte door 2 mensen (wie is me nog niet duidelijk) en niet door de ouders. Maar daar ga ik nog achteraan, wil ik nu toch wel weten. De naam Markens klonk voor mij Nederlands of Belgies. De naamgeving van dit verhaal heeft hij mezelf uitgelegd.
Nu tot slot het verhaal crusher. We hebben er één redelijk zover klaar gezet om te gaan reviseren. Maandag gaan we proberen om een rubberen lopende band over te zetten. Om te beginnen. Want aan de crusher waar we aan willen gaan werken is de band niet goed meer.
Veel beplating eraf gehaald en schoon gemaakt zo goed en zo kwaad het ging. De email naar Rhino is met de vraag wat de prijzen zijn voor de vervangende delen samen met transport-kosten de elektroniese deur uit. Zoals alle slangen (lucht, water, hydrauliek, brandtof, filters) en een reserve filter pakket. Dit schiet nog niet op, Rhino wil eerst alle prijzen van de leveranciers weten en dat is natuurlijk logies. Maar wij zitten weer te wachten en daar is die zak geduld voor, die ik heb klaar gezet voor deze gevallen.
De watertank laten we langzaam vollopen met de kraan naast ons werk op ons gehuurde terrein. (met toestemming!) We hebben in ieder geval de hydrofoor kunnen gaan uitproberen op de crusher en die werkt nu ook zoals het moet. Veel voorbereidingen gedaan die veel tijd in beslag nemen om het goed te doen en uit te leggen en voor te doen aan de mannen. Het is me nu wel duidelijk dat dit verhaal lang kan gaan duren. Geen van tweeën hebben bijvoorbeeld nog nooit een stuk hout gezaagd met een handzaag of een batterij boormachine gebruikt of gezien. Daar kunnen ze zelf niets aan doen. Dus ik denk dat ik letterlijk alles moet gaan uitleggen. Ook nog dubbel want als ik iets vraag dan zeggen ze altijd ja maar hebben niet echt begrepen wat ik gezegd heb, dat merk ik als ik zie wat er gedaan wordt na de uitleg. Hier had ik wel een beetje rekening mee gehouden maar dat het zo erg is niet. Ook leren dat ze op het werkterrein niet alles achter hun reet laten vallen en laten liggen. Dat houdt ook gereedschap in, maar over afval heb ik het al gehad. Het woord poubelle (afvalbak) is dus hééééél vaak gevallen en zal nog veel gehoord worden.
Vanavond dacht ik naar de oranjeborrel te gaan maar had me vergist in de dag. Maar het taxi verhaal is een drama hier. Hoe ik dat hier in het vervolg ga doen moet ik achteraan gaan. Drie verschillende taxi’s aangevraagd (rond 3 uur) en op het laatste moment (kwart voor 5) werd het afgezegd met de mededeling dat er geen auto in de buurt is. Er werd wel gesuggereerd dat ik al een taxi (taptap) heb om naar het werk te gaan maar dat vond ik geen leuke opmerking omdat ik daar normaal met mijn werkkleren in zit en nu heb ik mijn zondagse kloffie aan, dus de suggereerde had ook een beetje na kunnen denken, terwijl ik in mijn vrije tijd (dure) taxi’s moet nemen als ik ergens naar toe wil. De auto laat zich zeker 2 maanden op zich wachten.
Dan maar aan de computer zitten om verder te gaan met dit verhaal. Er zijn me dus wel een paar dingen dwars gaan zitten maar daar heb ik het later wel een keer over.
Dus de 27ste naar Braserie Quartier Latin gegaan, toch maar met de taptap want taxi heb ik maar uit mijn hoofd gezet.
De stemming was goed want aan het eind na de speech van de consul de heer Robin Padberg werd er de traditionele drie keer hoezee geroepen door alle aanwezigen. Diverse mensen gesproken waar ik in de toekomst hier misschien wat informatie van kan krijgen.
De oud-consul, de heer Rob Padberg ook uitgebreid gesproken over van alles en een afspraak voor over een paar weken misschien verder bomen. Ik weet niet of je dat met een consul doet maar toch. Onze nederlandse ambassadeur die kantoor houdt in de Dominicaanse Republiek heeft ook een speech gehouden omdat hij afscheid gaat nemen in Juni. Er werd door hem gezegd dat er een charmante dame voor in zijn plaats komt. Naam heb ik niet gehoord. This was it folks for today.
Wilt u de Haïtianen helpen? kijk dan op:De mobiele fabriek